Ik rende zo hard ik kon. Net zo lang tot mijn moeder uit het zicht was. Even moest ik stoppen om mijn veters te strikken. Dat was ook het moment waarop ik besefte dat ik niet meer wist waar ik was. Alle straten leken op elkaar. Ik had geen idee welke kant ik op moest. Een uur lang heb ik rond gelopen. Van de ene straat in de andere en weer terug, Vol verdriet heb ik al vragend de weg naar school terug weten te vinden. Wat zal mijn moeder blij zijn geweest toen de school belde dat ik terecht was.
-o-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten