Bron afbeelding: Victorian Baby
Uren liet je me lijden
Ik kromp ineen
Wilde ik er nog wel één,
Wie zou mij kunnen bevrijden?
Van deze niet te dragen pijn
Als ik maar wist waarom ik het deed
Ik moest het doorstaan, al dit leed
Volgens zeggen moet het zo mooi zijn
Een zucht, lawaai, een hartekreet
Een hoofdje, een arm
Klein lijfje, zo warm
Ze pakten je beet
Die grote handen
Het gesjor en getrek
Die tl - lampen in dat vreselijke vertrek
Benen in banden
Even moest het zo zijn
De strijd moest gestreden
Wat heb ik geleden
Lief meisje, zo klein!
Als ik nog terugdenk aan toen
De dag waarop jij geboren bent
Het mooiste moment wat een moeder kent
Ik zou het zo weer overdoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten